Aleksander Bardini
Aktor, reżyser teatralny, dyrektor i kierownik artystyczny teatru, pedagog. Po ukończeniu w 1932 szkoły średniej uczył się gry na skrzypcach i występował w kwartecie smyczkowym Żydowskiego Stowarzyszenia Muzycznego oraz w żydowskim kabarecie. W 1935 roku ukończył Wydział Aktorski PIST w Warszawie. Aktor Teatru Miejskiego w Wilnie (1935-36) i Teatru Polskiego w Warszawie (1938). W 1939 związał się z Teatrem Objazdowym COP. Na sezon 1939/40 zaangażował się do Teatrów Miejskich we Lwowie i pracował tam do 1941, występował tam, a także reżyserował. W czasie okupacji niemieckiej przebywał początkowo w getcie lwowskim, potem ukrywał się w prywatnym mieszkaniu. Do Polskiego Teatru Dramatycznego wrócił w 1944, był tam członkiem rady artystycznej, reżyser, aktorem i kierownikiem studia aktorskiego aż do ewakuacji zespołu w sierpniu 1945. W sezonie 1945/46 wraz z zespołem lwowskim przybył do Teatru Miejskiego w Katowicach. Na sezon 1946/47 miał przenieść się do Teatru Wojska Polskiego w Łodzi, ale po pogromie kieleckim (lipiec 1946) zdecydował się na emigrację. W latach 1946-50 przebywał w USA, Kanadzie i RFN; pracował fizycznie i współpracował z teatrem żydowskim w Monachium. Do kraju wrócił w 1950 i do 1957 był reżyserem Teatru Polskiego w Warszawie. Jego największym osiągnięciem w tym okresie była pierwsza po wojnie inscenizacja "Dziadów" Mickiewicza. Sporadycznie występował też jako aktor. W sezonie 1957/58 pracował w Teatrze im. Jaracza w Łodzi jako konsultant artystyczny i reżyser. W latach 1958-60 był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Teatru Ateneum w Warszawie. W latach 1960-64 był aktorem i reżyserem stołecznego Teatru Współczesnego, w sezonie 1964/65 wrócił do Teatru Polskiego. Potem nie był etatowo związany z żadnym teatrem. Reżyserował gościnnie na wielu scenach, także zagranicznych. Zajmował się także reżyserią przedstawień operowych (był wielkim miłośnikiem i znawcą muzyki). Często współpracował z TVP, m. in. prowadził niezwykle popularne programy muzyczne z udziałem amatorów. Był utalentowanym i bardzo popularnym pedagogiem, w latach 1950-82 wykładowcą wydziału aktorskiego, estradowego i reżyserii warszawskiej PWST (od 1950 profesor nadzwyczajny, od 1966 profesor zwyczajny łódzkiej PWSTiF, warszawskiej PWSM, współkierownikiem i wykładowcą letnich kursów muzycznych w Austrii i Holandii, wydziale dramatycznym Uniwersytetu w Georgii i szkoły muzyczno-dramatycznej w Sztokholmie. Pełnił wiele funkcji w ZASP-ie, ZAiKS-ie, Żydowskim Instytucie Historycznym (był członkiem rady naukowej Instytutu). Ojciec redaktora i producenta spektakli Teatru Telewizji Marii Bardini. Zmarł w Warszawie, pochowany w katakumbach na Starych Powązkach. [Internetowa Baza Filmu Polskiego filmpolski.pl].
