Janusz Warnecki

Aktor, reżyser teatralny i filmowy, dyrektor teatru. Na scenie występował od 1914, m. in. w Krakowie, Tarnowie i Lwowie. W tym czasie rozpoczął studia filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim, które w następnych latach kontynuował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Był uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej. Od 1921 występował w teatrach w Warszawie, od 1925 jako reżyser i aktor współpracował z Polskim Radiem. W 1930 wyjechał do Paryża z pierwszą grupą opracowującą polską wersję filmów dźwiękowych. Po powrocie do Warszawy w 1931 sprawował kierownictwo artystyczne teatru Wesołe Oko. W pierwszej połowie lat 30. zajmował się współreżyserią filmów. W następnych latach zajmował się głównie reżyserią teatralną, był też twórcą kilku sztuk teatralnych dla dzieci. W sezonie 1936/37 był dyrektorem Teatru Letniego w Warszawie, 1937/38 dyrektorem Teatrów Miejskich we Lwowie, w sezonie 1938/39 kierownikiem artystycznym Teatru Buffo w Warszawie. Był czynnym działaczem ZASP-u, kilkakrotnie wchodził w skład jego Zarządu Głównego. Podczas okupacji mieszkał w Warszawie, był członkiem Tajnej Rady Teatralnej i wykładowcą konspiracyjnego PIST-u, pracował w cukierni "Napoleonka" i kawiarni "U Aktorek". W 1941 był aresztowany po zabójstwie Igo Syma i więziony na Pawiaku. Walczył w powstaniu warszawskim. Na początku 1945 przybył do Krakowa i związał się jako aktor, reżyser i wykładowca Studia ze Starym Teatrem, w sezonie 1945/46 był jego kierownikiem artystycznym. W 1947, wraz z Julianem Tuwimem, zorganizował Teatr Muzyczny Domu Wojska Polskiego i był jego dyrektorem do końca sezonu 1946/47. W sezonie 1947/48 był ponownie w Krakowie aktorem i reżyserem Teatrów Dramatycznych. W 1948 związał się na stałe z Warszawą: był aktorem i reżyserem Teatru Polskiego (1948/49, 1951-53), kierownikiem artystycznym Teatru Nowego (1949-51), kierownikiem artystycznym Teatru Syrena (1954-55), dyrektorem Teatru Polskiego Radia (1956-61). Często reżyserował słuchowiska i brał w nich udział, na scenach teatralnych reżyserował sporadycznie. W 1960 amputacja nogi utrudniła mu stałą pracę w radiu i występy, mimo kalectwa podjął jednak współpracę z Teatrem Tv i zagrał parę ważnych ról. W latach 1956-65 był profesorem zwyczajnym warszawskiej PWST. Od 1963 był członkiem zasłużonym SPATiF-ZASP. Napisał wspomnienia "Najdłuższy mój monolog" (1971).